sein'e
1. sein
2. seinfør
3. på slutten, den siste (berre bruka i bunden form)
Sjå også seiste.
1. Gunbjørg æ allstǿtt sei ti' å leggje seg.
2. Men Gunbjørg æ inkji sei ti' arbeie.
3. Å dei seini vottæ eg spita, varte det for líti gån.
- Hankjønn
- sein'e
- Hokjønn
-
sei
- Inkjekjønn
-
seint
- Fleirtal
-
seine
- Komparativ
-
seinare
- Superlativ
-
seinaste
- Bunden
-
- Hankjønn
-
seini
- Ho/inkjekjønn / feirtal
-
seine
- Komparativ hankjønn
-
seinari / seini
- Superlativ hankjønn
-
seinasti
- Registreringsgrunn
- Spesiell bøying
- Ordklasse
- Adjektiv
- Emne
-
Tid
, Personlege eigenskapar
- Innlese av
- Olav T. Åkre (2008)
Registrert: 22.09.2005
Oppdatert: 21.04.2018
Del
- Info for innlogga brukar:
-
- Kjelde:
- Sigurd Brokke
- Registrert av:
-
Svein Jore
(22.09.2005)
- Korrekturlese av:
-
Sigurd Brokke
(24.10.2007)
- Oppdatert av:
-
Sigurd Brokke
(21.04.2018)
- Intern kommentar:
- SB frå Knut J. Heddi, Hybygg-soga, "Adjektivsk å substantivsk beslegtning". 222, Hokjønn: Rosk, sei, seifør, dragi, org. Hankjønn: Rasskæ, seinæ, seiføræ, dragen, argæ. Subst: Fortgong, langdrag, argskap.